فضائل درود شریف

مثنوی مولانا جامیؒ:
1۔ زمہجوری برآمد جان عالم… ترحم یا نبی اللہ ترحم
2۔ نہ آخر رحمۃ للعالمینی… نہ محروماں چرا غافل نشینی
3۔ زخاک اے لالہ سیراب برخیز… چو نرگس خواب چند از خواب بر خیز
4۔ بروں آور سر از برد یمانی… کہ روئے تست صبح زندگانی
5۔ شب اندوہ مارا روز گرداں… زرویت روز مافیروز گرداں
6۔ بہ تن درپوش عنبر بوئے جامہ…بسر بربند، کافوری عمامہ
7۔ فرود آویز از سر گیسواں را… فگن سایہ بپا سرد رواں را
8۔ ادیم طائفے نعلین پاکن… شراک از رشتہ جانہائے ماکن
9۔ جہانے دیدہ کردہ فرش رہ اند… چو فرش اقبال پابوس تو خواہند
10۔ زحجرہ پائے در صحن حرم نہ… بفرق خال رہ بوساں قدم نہ
11۔ بدہ دستی زپا افتادگاں را… بکن دلداریئے دل داد گاں را
12۔ اگرچہ غرق دریائے گناہم… فتادہ خشک لب بر خاک راہم
13۔ توابر رحمتی آں بہ کہ گاہے… کنی برحال لب خشکاں نگا ہے
14۔ خوشا کز گرد رہ سویت رسیدم… بدیدہ گرد از کویت کشیدم
15۔ بمسجد سجدۂ شکرانہ کردیم… چراغت را زجاں پروانہ کردیم
16۔ بگرد روضہ ات گشیتم گستاخ… ولم چون پنجرۂ سوراخ سوراخ
17۔ زدیم از اشک ابر چشم بے خواب… حریم آستان روضہ ات آب
18۔ گہے رفتیم زاں ساحت غبارے… گہے چیدیم زد خاشاک و خارے
19۔ ازاں نور سواد، دیدہ، دادیم… وزیں برریش دل مرہم نہادیم
20۔ بسوئے منبرت رہ برگر فتیم… زچہرہ پایہ اش در زر گر فتیم
21۔ زمحرابت بسجدہ کام جستیم… قدم گاہت بخون دیدہ شستیم
22۔ بپائے ہر ستوں قدر است کردیم… مقام راستاں درخواست کردیم
23۔ زداغ آرزویت بادل خوش… زدیم ازدل بہر قندیل آتش
24۔ کنوں گر تن نہ خاک آں حریم ست… بحمدللہ کہ جاں آں جا مقیم ست
25۔ بخود درماندہ ام از نفس خود رائے… ببیں درماندۂ چندیں بہ بخشائے
26۔ اگر نہ بود چو لطف دست یارے… زدست مانیابد ہیچ کارے
27۔ قضامی افگند از راہ مارا…خدا را از خدا در خواہ مارا
28۔ کہ بخشد از یقیں اول حیاتے… دہد آنگہ بکار دیں ثباتے
29۔ چو ہول روز رستا خیز خیزد… بآتش آبروئے مانہ ریزد
30۔ کند باایں ہمہ گمراہی ما… ترا اذن شفاعت خواۂی ما
31۔ چو چوگاں سر فگندہ آوری روے…بمیدان شفاعت امتی گوے
32۔ بحسن اہتمامت کار جامی…طفیل دیگراں یابد تمامی
(جاری ہے)
٭٭٭٭٭